Bugün tarihin en büyük hukukçularından, “İmam-ı Azam” (En Büyük İmam) unvanıyla anılan Ebû Hanîfe Numan bin Sabit’in vefat yıl dönümü. Yüz milyonlarca Müslümanın “Hanefî” olarak takip ettiği bu büyük imamı anarken, onun fıkhî mirasının gölgesinde kalan asıl mücadelesini, yani sarsılmaz adalet bilincini hatırlamak ve hatırlatmak hepimizin görevidir.
Ebû Hanîfe, sadece teorik bir hukukçu değildi. O, hukukun ve aklın, ancak ve ancak adalet ve vicdanla birleştiğinde bir anlam ifade ettiğine inanan bir ahlak abidesiydi. Hayatı boyunca hem Emevî hem de Abbâsî halifelerinin kendisine sunduğu başkadılık makamını reddetmesi, bu duruşunun en somut kanıtıdır. Bu reddediş, kişisel bir tercih değil, “Adaletin uygulanmadığı bir sarayın başkadısı olarak zulme alet olmam” diyen tarihsel bir manifestodur.
O, gücün hukukunu değil, hukukun üstünlüğünü savundu. Bu uğurda baskı gördü, hapsedildi ve rivayetlere göre zindanda işkenceyle öldürüldü. Yani İmam-ı Azam, adalet mücadelesinin bir şehididir.
Bugün “Hanifiyim” diyen yüz milyonlarca Müslümana düşen en büyük sorumluluk, onun sadece ilmini değil, aynı zamanda bu onurlu ve tavizsiz adalet ahlakını miras almaktır. Adaletin, makamdan, güçten ve tüm dünyevi menfaatlerden daha üstün olduğunu hayatıyla öğreten İmam-ı Azam Ebû Hanîfe’yi vefatının 1258. yıl dönümünde rahmet, minnet ve saygıyla anıyorum. Ruhu şad, mekânı cennet olsun.
