“Daima adaletle hükmedilmelidir.”
Gerçek bir hukuk devletinde bir Anayasa Mahkemesi Başkanı bir konuşmasında bu cümleyi kursa, herkes birbirine bakar:
“Yani? Başka nasıl olacak ki?”
Bizde ise alkışlar…
Söz konusu ülkemiz olunca hepimiz biliyoruz ki bu cümle, bir temenni değil; kibarca dillendirilmiş acı bir itiraf.
63. kuruluş yıl dönümünü kutlayan Anayasa Mahkemesi’nin Sayın Başkanı bugün Dolmabahçe’de bu konuşmayı yaparken Cumhurbaşkanı, Adalet Bakanı, yürütme ve yasama üyeleri yanında yüksek yargı mensupları da dinleyici…
Herhalde hepsinin hoşuna gitmiş bu cümle. Peki bizde neden ne söyleyen ne de dinleyen tarafından böyle ifadeler garipsenmez? Ihtişamlı cümleleri sevdiğimiz için de olabilir, ama herhalde asıl sebebi daha farklı.
Çoğunlukla adaletle hükmedilmediğini, yani bu normalden çok uzak olduğumuzu hepimiz bildiğimiz için olabilir mi?
Yoksa daha ötesinde acı gerçeğimizi doğrudan ifade edip yaraya parmak basmaktansa, soyut olarak kimsenin rahatsız olmayacağı ve hatta alkışlayacağı bedelsiz cümleleri konfor alanımızda bir koruma kalkanı olarak da dilimize alıştırdığımız için olabilir mi?
AYM Başkanı Sayın Özkaya güzel bir konuşma yapmış; gereklilikleri de politik doğrucu bir dille ifade etmiş ama başta kendisi olmak üzere orada onu dinleyen herkes o gereklilik kipi altında ezilen hakikati biliyor ama herhalde kimse kendisini sorumlu hissetmiyor.
Asıl sorunumuz da bu değil mi zaten? Tek tek bireylerden, koca koca kurumlara kadar hep “-mış gibi” yapmak. Yargı da bunun en somut tezahür ettiği alan.
Dolmabahçe’deki fotoğrafa bakınca gördüğüm o ki tüm aktörler orda, replikler de güçlü, peki sorun nerde?
